Lovina dag 2.0

Ruw gewekt door ons alarm, pfff kort nachtje geweest. Maar er helemaal klaar voor. Onze beklimming van Mount batur.  Een nog actieve vulkaan, bij het baturmeer. Waarvan de laatste uitbarsting was geweest in 2000. Met een hoogte van 1.717 meter, dat moet te doen zijn dachten we......

Om half 2 in de nacht werden we opgepikt voor ons hotel. De hele nacht hoorde ik een bonkend geluid, en nee het waren niet de buren, maar kwam erachter, dat aan de voorkant van het hotel, bij een kroegje, mensen  nog heerlijk aan het dansen waren. Dus dat heb ik de hele nacht gehoord. Ook dat weer opgelost. Het busje was op tijd, en Paul en Viviane zaten er al in. Daar gingen we, de rit was comfortabel en we waren allen nog redelijk in ons nacht ritme. Dus lekker rustig. 

Eenmaal aangekomen was het een drukte van jewelste. Jeetje waar kwamen al deze mensen vandaan. Maar daar stond onze gids, die jawel, nog kleiner was dat ik. Een pittig klein ding die de pas er goed in hield bij ons. Het eerste stuk was goed te doen, en daar leken we niet al te veel moeite mee te hebben. Met onze zaklampen in onze hand zagen we ook niet veel dan het paadje voor ons. Met af en toe een stop voor te drinken, en om te kijken naar achteren. Daar zagen we een hele rij van lichtjes, van mensen die achter ons aan kwamen, dat was echt een mooi gezicht. Het tweede deel van de beklimming ging toch wat moeizamer, en werd het steiler. Met een aantal slip  partijen van mensen, kwamen we toch uiteindelijk boven. Het was inmiddels al wel wat kouder geworden, en ik was blij met mijn vest en lange broek. We moesten toch een uur wachten op de opkomst van de zon. Hopelijk gingen we die zien, want het was best mistig op dat moment. We kregen een bakje warme thee en een ontbijt van eieren, en warme bananen spread op wit brood. Volgens rene was dat best lekker, en hij kwam tot de conclusie dat hij nog steeds wit brood niet lekker vond, het was ook al bijna twee jaar geleden dat hij wit brood had gegeten

Daar kwam de zon, en we hadden het geluk dat er tussen de mist wel de mogelijkheid was om een paar mooie foto's te maken. Sonja blij. Daarna nog bij de krater gaan kijken, wat een gat zeg, ook daar nog wat mooie kiekjes kunnen maken. Sonja weer blij.

Naar beneden was het nu...... En dat was best wel een beproeving op onze benen en knieën, vooral voor rene. Maar die bikkel liet niets merken, maar sonja is niet gek. Onze gids riep ook vaak, be carefull slippery, dat werd ik zo zat dat ik iedere keer als iemand een beetje gleed, riep, " be carefull, slippery" daar kwamen een hoop lach momenten uit voort. Maar evengoed een  hoop glij partijen, met resultaat, blauwe plekken en bloederige handen, knieën en benen. Wij bleven gelukkig ongeschonden daarvan.  En kwamen veilig beneden. En wat hebben genoten van het mooie uitzicht, al lopend naar beneden. Prachtig. 

In de avond nog gezellig wat wezen eten met Paul en vivian . En even lekker wezen borrelen in funky place.  Binnen Geschommeld en een deuntje mee gezongen met de band. Weer een mooie afsluiter van een vermoeide dag. Onze oogjes vielen dan ook snel dicht, toen ons hoofd het kussen raakte.